INTERVIEWS

 

ΜΙΑ ΑΚΡΑΙΑ ΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΟΘΟΝΗ, Σταύρος Ξηντάρας

(ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, Σεπτέμβριος 1997)

 

«Μια ακραία ερωτική ιστορία» χαρακτηρίζει ο Δημήτρης Αθανίτης την ταινία του Καμιά συμπάθεια για τον Διάβολο. Το φιλμ είναι ασπρόμαυρο και γυρισμένο όλο σε μια ακτίνα 500 μέτρων από την Ομόνοια σε «φθηνά» ξενοδοχεία, σεξ-μπαρ, πορνό-σινεμά, υπόγειες διαβάσεις και σταθμούς μετρό.

   Η ιστορία απλή. Ένας ταμίας γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο μιας νεαρής σερβιτόρας, που μόλις αποφυλακίστηκε. Όταν τη χάνει, θα ταξιδέψει μέχρι την … κόλαση για να την ξαναβρεί.

 

«Η ταινία είναι ένα ταξίδι στον έρωτα, σε μια Αθήνα γνωστή,  αλλά και πρωτόγνωρη. Γι’ αυτό ακριβώς διάλεξα το ασπρόμαυρο φιλμ. Με το ασπρόμαυρο μπαίνεις σε μια φανταστική κατάσταση. Ξανανακαλύπτεις μια άλλη διαφορετική Αθήνα» λέει ο Δημήτρης Αθανίτης καi προσθέτει: «Γιατί ο κόσμος είναι έγχρωμος. Η ασπρόμαυρη κατάσταση είναι δική μας εφεύρεση. Όμως, αυτό δεν είναι που σε μαγνητίζει στο σινεμά; Το να δεις μια ταινία μόνο με ρεαλιστικές καταστάσεις σε κουράζει.»

 

Η ταινία έχει ακραίες σκηνές σεξ. Πιστεύεις ότι θα σοκάρουν;

Ναι, αλλά η ουσία δεν είναι εκεί. Είμαι σαφώς υπέρ του γυμνού, όμως, το πιο δύσκολο για ένα σκηνοθέτη είναι να δημιουργήσει ένα ερωτικό κλίμα. Ένα ερωτικό βλέμμα μπορεί να το θυμάσαι κι ένα χρόνο, ενώ δέκα γυμνά να τα ξεχάσεις μέσα σε δέκα λεπτά.

 

Γιατί ο τίτλος «Καμιά συμπάθεια για τον Διάβολο»;  

Πάντα με ιντριγκάρανε οι κακοί.  

 

Σε ενδιαφέρει η εμπορική επιτυχία;

Δεν ξέρω τι εννοείς «εμπορική επιτυχία». Προσωπικά μ’ ενδιαφέρει να γίνει μια ταινία που θα έχει παγκόσμια διανομή. 

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΔΕΝ ΜΕ ΑΓΓΙΖΟΥΝ, Βασιλική Τζεβελέκου (Ελεύθερος Τύπος, Οκτ. 1997)     

 

Ο Δημήτρης Αθανίτης προσγειώθηκε στα κινηματογραφικά δρώμενα της χώρας το 1994 με το Αντίο Βερολίνο. Η ταινία είχε προβληθεί στο ελληνικό διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αφήνοντας καλές εντυπώσεις. Ο σκηνοθέτης συμμετέχει φέτος στο Ελληνικό και διεθνές διαγωνιστικό με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Καμία συμπάθεια για το διάβολο, που προβλήθηκε χθες βράδυ στο Ολύμπιον Ι για το κοινό.

 

Σου προσδίδει άγχος η συμμετοχή και στο διεθνές τμήμα;

Καθόλου άγχος. Είναι σημαντικό για μένα, αφού με ενδιαφέρει κυρίως ένα σινεμά που βλέπεται εκτός Ελλάδας. Η συμμετοχή της ταινίας στο διεθνές μπορώ να πω ότι ήταν αυτό που ήθελα.

Έχεις τρακ για την προβολή;

Καθόλου. Μ’ ενδιαφέρει να κάνω σινεμά. Δεν κάνω μια ταινία σήμερα και μια άλλη μετά από δέκα χρόνια. Οι ταινίες είναι κομμάτια κάποιου ευρύτερου πράγματος.

 

Γιατί αποφάσισες να κινηματογραφήσεις μια τόσο ακραία ερωτική ιστορία;

Γιατί ο έρωτας μου φαίνεται ό,τι πιο ενδιαφέρον υπάρχει στη ζωή. Έπεται ο κινηματογράφος και η μουσική.

Οι ελληνικές ταινίες μιλούν διεθνή γλώσσα;

Θα μπορούσαν. Δεν είναι εύκολο, αλλά εγώ αυτό βλέπω ως το μόνο ενδιαφέρον. Να μπορείς να ξεπεράσεις το χώρο σου. Με ενδιαφέρει ένα σινεμά που ασχολείται με πράγματα βαθύτερα. Εξάλλου, αυτό το σινεμά έχω αγαπήσει και γι’ αυτό θέλησα να ασχοληθώ.

 

Γιατί μετέχεις στο Φεστιβάλ;

Θεωρώ ότι είναι κάτι πολύ σημαντικό και πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει ως μια γιορτή του σινεμά.

Το βραβείο σε ενδιαφέρει;

Δεν μπορώ να πω ότι τα βραβεία με αγγίζουν. Μου αρέσει η αναγνώριση, με ενοχλεί η ισοπέδωση που υπάρχει γενικά. Άμεσα όμως, ναι μ‘ ενδιαφέρει ένα βραβείο, γιατί δίνει άλλα φτερά στην προώθηση της ταινίας. Ανοίγει άλλες πόρτες.    

 

 

INSIDE LOOKING OUT, Γιώργος Κανάκης (Cine Profile, Exodos, 1997)

Ο Δημήτρης Αθανίτης κάνει δυναμικά την επιστροφή του στη μεγάλη οθόνη με ένα ασπρόμαυρο φιλμ, μια ακραία ερωτική ιστορία, γυρισμένη στο κέντρο της Αθήνας, σε αόριστο χρόνο, που συνδυάζει ένα νέο αξιόλογο καστ και έναν νέο σκηνοθέτη με πραγματικό όραμα, που προκάλεσε αίσθηση το 1994 με το επίσης ασπρόμαυρο, ανατρεπτικό και low budget Αντίο Βερολίνο.

 

Γιατί διαλέξατε και πάλι την ασπρόμαυρη φωτογραφία για τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία σας, πράγμα που είχατε κάνει και με την πρώτη, το Αντίο Βερολίνο;

Διάλεξα το ασπρόμαυρο γιατί κυριολεκτικά λατρεύω το χρώμα. Βέβαια έχω κάνει και μια έγχρωμη ταινία για την τηλεόραση, συγκεκριμένα για την ΕΤ-2, που ονομαζόταν Vox.

Είπατε ότι η ταινία είναι γυρισμένη στην Αθήνα όπως και η πρώτη. Γιατί αυτό;

Καταρχάς, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου, δεν έχω φύγει ποτέ από τα δακτύλιο. Αυτός ίσως είναι ένας από τους λόγους. Αν το ψάξεις βαθύτερα όμως, προσωπικά με εξιτάρει το γεγονός ότι ολόκληρη η ταινία αποπνέει μια περίεργη ατμόσφαιρα, μια ατμόσφαιρα που οφείλεται ακριβώς στο ότι είναι γυρισμένη μέσα στο κέντρο της πόλης. Όλοι οι χώροι που έχουν γίνει τα γυρίσματα είναι φυσικοί, παρ’ όλα αυτά δείχνουν όλοι σαν να είναι κατασκευασμένοι. Δηλαδή, παρόλο που το φιλμ είναι φτιαγμένο ρεαλιστικά, δείχνει «άλλο».

 

Πιστεύετε δηλαδή στην πραγματικότητα;

Πιστεύω ότι η πραγματικότητα πρέπει να απογειώνεται.

Το Καμία Συμπάθεια Για Τον Διάβολο είναι βασικά μια ερωτική ιστορία;

Και όχι μόνο. Είναι η πιο επιθετική ταινία που έχω κάνει. Είναι κραυγαλέα, θα έλεγα, ερωτική, και συνδυάζει πολλά επίπεδα: την Αθήνα, το χιούμορ, το σκοτεινό, το παρανοϊκό.

 

Είπατε χιούμορ…Χωράει το χιούμορ σ’ ένα τέτοιο θέμα;

Και βέβαια. Στην ταινία υπάρχουν κωμικές σκηνές, ιδιαίτερες βέβαια και με το δικό τους στιλ. Ακούγεται κωμικό, αλλά μού φαίνεται ότι έχω κάνει την ταινία με τα περισσότερα «γκρο» πλάνα που έχουν γίνει μέχρι σήμερα στον ελληνικό κινηματογράφο. Δεν βασίζομαι τόσο στους χώρους όσο στα πρόσωπα. Άλλωστε οι χώροι, παρόλο που είναι γνωστοί, δεν είναι αναγνωρίσιμοι στην ταινία.

Τα γυρίσματα πόσο διήρκεσαν;

Πέντε εβδομάδες περίπου. Έχω την τύχη να δουλεύω με την ίδια ομάδα από την πρώτη μου ταινία, πράγμα που κάνει τη δουλειά να μοιάζει με διασκέδαση. Περνάμε πραγματικά καλά.